dialektar i Østfold

I bøyinga av substantiva skil dei vikske måla mellom hankjønnsord og hokjønnsord i fleirtal. Hankjønnsorda får i fleirtal endingane -ær og -ane/-æne.

Bøyinga i Østfold er i hovudtrekk slik:

I måla nord for Østfold heiter det: båt – båten – båter – alle båta.

Indreøstfoldsk har det austnorske særtrekket kløyvd infinitiv. Dette kjennemerket gjev seg utslag i at nokre infinitivar av verb endar på -a, medan andre infinitivar får -e. I Indre Østfold seier ein til dømes å kåmma, å veta, å sitta, å væra, men å kaste, å bite, å skrive.

Kløyvd infinitiv er eit resultat av at infinitivane i gammalnorsk var av to slag. Nokre hadde jamt trykk på begge stavingane (jamvektsord). Andre infinitivar hadde hovudtrykket på første stavinga (overvektsord). Det er jamvektsorda som i dag har a-ending i infinitiv og i svake hankjønnsord. I tradisjonelt mål i Indre Østfold finn ein også nokre hokjønnsord av jamvektstypen, her har vokalen -u (eller -o) halde seg: ei viku, ei smiu (smie), ei suLu (svale).

Dei ytre måla i Østfold har endinga -e i i alle dei nemnde orda. I sør heiter det derfor å kåmme, å vete, å sitte, å være og en hage, en hane, en hare og så bortetter. Dette blir kalla e -mål.

Østfold-dialekten har fleire svake a-verb enn dei fleste andre dialektar. I Østfold heiter det å danse – dansær – dansa – har dansa og å bygge – byggær – bygga – har bygga.

Mange sterke verb har ulike former nord og sør i området:

• I nord: å fryse – fryser – fræus – har frøsi
• I sør: å fryse – fryser – frøs – har frøse
• I nord: å færa – færer – for – har føri
• I sør: å fare – farer – for – har fare

Nektingsadverbet (ikke/ikkje i skrift) har ei spesiell form i Østfold, ei form som skil seg frå dialektane på det sentrale Austlandet. I Østfold heiter det ente eller ette. Forma ente er mest brukt i dei ytre bygdene, ette mest i dei indre. Eksempel: Døm vill ente/ette være med i den gruppa eller Jæ vet ente – Je væit ette.

I dag blir forma ikke meir og meir vanleg.

Dialektane i Østfold har, som det meste av norsk talemål, to tonelag. Desse kallast tonem 1 og tonem 2. Tonelaga kan skilja ord frå kvarandre, som ordparet bønder (tonem 1, fleirtal av bonde) og bønner (tonem 2, fleirtal av ei bønne), huse (huset, tonem 1) og å huse (verb, tonem 2).

Den musikalske utforminga (intonasjonen) av kvart tonem varierer i norsk. Me snakkar då om tonegangen i orda. Tonegangen kjem klarast fram i ord som soLa, boka, døra (tonem 1-ord). I østfoldsk, som elles i austnorske mål, har slike ord låg tone først i ordet, og tonen stig mot slutten av ordet. Dette blir kalla lågtone. I det vestnorske målområdet har slike ord høg tone først i ordet, og tonen fell deretter mot slutten av ordet, kalla høgtone. Grensa mellom tonegangen høgtone og lågtone går ved Lillesand på Agder.

Konsonantane i Østfold skil seg lite frå andre austnorske mål. Østfold-dialekten har den typisk austnorske tjukke l -en i ord som dæL, fæL, stoL, bLi, fLat og så bortetter. Tjukk l finst også i nokre ord som har -rd i skriftmålet: boL (bord), oL (ord), gjæLe (gjerde).

Den vanlige l-en blir i Østfold uttalt på ein særeigen måte. Lyden har ein svak j-aktig klang (på fagspråket kalla apikal l). Særleg er denne l-uttalen merkbar i Sarpsborg-Fredrikstad-distriktet og blir ofte oppfatta som eit særdrag ved talemålet i Østfold. Tungespissen blir ved denne lyden trekt lenger fram i munnen enn slik uttalen tradisjonelt er elles på Austlandet. «Østfold-l-en» er i dag også blitt vanlegare utanfor Østfold (til dømes i ungdomsspråket i Oslo) og kjem då inn i ord som ball, fall, såle, sal.

I Halden og bygdene rundt finn ein eit særdrag som gjeld konsonanten -t i slutten av ord. Her blir t-en uttalt i ord som huset, spannet og vannet. Ein slik uttalt trykklett -t finst ikkje andre stader i Noreg. I eit litt større område i Østfold høyrer ein også t-en i pronomenet det, i trykklett posisjon: Tok du -t? (tok du det?), Jæ fekk -et (eg fikk det). Dette særtrekket finst også i svenske og danske dialektar.

Storparten av norske dialektar har diftongar i ord som bein, stein, røyk og læus. Indre østfoldsk har desse diftongane, og det heiter her bæin, stæin, fæit, ræise og kLøyve, løyse, støyt – og det heiter bLæut, hæuk, læus (L = tjukk l).

I ytre østfoldsk, frå og med Råde, Sarpsborg, Rakkestad og Marker har diftongane blitt forenkla, og her blir dei nemnde orda uttalt ben, sten, fet, rese, kLøve, løse, støt og bLøt, høk, løs og så bortetter. Diftongforenklinga i Sør-Østfold heng dialektgeografisk saman med det svenske målområdet på andre sida av grensa, som heller ikkje har diftongar i desse nemnde orda.

I Ytre Østfold er det vanlig at vokalen i blir til e inne i ord, det gjeld ord som en prekk, et skrett, å stekke, mett å dett (mitt og ditt). Vokalen y blir til ø: et brøst, løst, krøkke, øngre, tøngre.