Christlich-Demokratische Union

CDU vart grunnlagt i 1945 som to atskilte partier i vest- og austsona (seinare Vest- og Aust-Tyskland) i det delte Tyskland. Partiet sitt mål var å byggje ein marknadsøkonomi med velferdsprofil, i utanrikspolitikken å bli integrert i vestleg samarbeid. Dette var under den kalde krigen, då Europa var delt i aust- og vestblokka. Ved valet til nasjonalforsamling i Forbundsrepublikken (Vest-Tyskland) i 1949 vann CDU, og Konrad Adenauer vart kanslar (statsminister). I 1963 overtok Ludwig Erhard. CDU si økonomiske gjenoppbygging gjekk så raskt at ho fekk merkelappen det tyske økonomimirakelet. Alt på 1960-talet var Vest-Tyskland ei økonomisk stormakt i Europa.

Gjenreisinga av nabolanda sin tillit til Tyskland etter andre verdskrigen var ifølgje Adenauer berre mogleg ved å binde seg til Vesten og vise seg som ein truverdig partnar. I 1951 var CDU med å grunnleggje det overnasjonale europeiske kol- og stålfellesskapet, og i 1954 vart Vest-Tyskland medlem av NATO. Ved valet i 1965 danna CDU og sosialdemokratane (SPD) koalisjonsregjering med Kurt Georg Kiesinger som leiar.

Helmut Kohl (1982–1998) si regjeringsperiode fall saman med politisk tøvêr i Aust-Europa. I spørsmålet om eit samla Tyskland trødde han varsamt, men då Berlinmuren fall i 1989, vart han ein sterk pådrivar for gjenforeining. Utsiktene til eit større og sterkare Tyskland vekte skepsis både i aust og vest. Kohl dempa uroa ved å garanterte at eit samla Tyskland skulle innordne seg europeisk integrasjon, og ikkje bli med i NATO før Sovjetsamveldet aksepterte det. Aksepten kom i 1990. Same året vart Aust-Tyskland og Vest-Tyskland gjenforeint. Kohl tok opp att initiativet om å erstatte D-marken med ein ny felleseuropeisk valuta, ei ordning han meinte ville sikre at europeiske land aldri meir gjekk til krig mot kvarandre. Forslaget vekte sterk strid i Tyskland, men rundt hundreårsskiftet vart euroen innført i EU.

Angela Merkel vann fire kanslarval og regjerte frå 2005 til 2021. Ho førte vidare vestorienteringa frå Kohl, men Tyskland var blitt meir sjølvsikker, både økonomisk og politisk, og Merkel var mindre smålåten overfor samarbeidspartnarane enn forgjengaren.

Ifølgje Merkel var alternativet til globalisering økonomisk stagnasjon. Under mottoet endring gjennom handel styrkte ho samarbeidet med Russland og gjorde Kina til viktigaste handelspartnar etter EU. Tryggingspolitikken vart meir internasjonal. Tyskland bevega seg vekk frå den defensive forsvarsstrategien i etterkrigstida, og på 1990- og 2000-talet deltok landet i NATO-leia krigføring utanlands.

Det dukka opp fleire kriser Merkel måtte hanskast med, som flyktningkrisa og Brexit. Den britiske statsministeren hadde ved fleire høve varsla at det kunne bli aktuelt å trekkje Storbritannia ut av EU. Merkel frykta at det kunne få heile EU til å rakne, og kjempa sterkt imot. Finanskrisa i 2008 var ein akutt situasjon. Mislukkast euroen mislukkast Europa, uttalte Merkel. Så tok ho leiinga i krisehandteringa.