Arne-Johan Henrichsen var ein norsk romanist. I storparten av yrkeslivet sitt var han professor i filologi ved Universitetet i Bergen, og gjennom mange år hadde han sentrale administrative og universitetspolitiske verv knytt til universitetsstillinga si.
Arne-Johan Henrichsen
Faktaboks
Arne-Johan Henrichsen
- Fødd
- 31. juli 1918
- Død
- 8. mars 2005
Bakgrunn og karriere
Henrichsen var fødd og voks opp i Oslo der han tok examen artium i 1935. Han blei cand. philol. ved Universitetet i Oslo i 1951. Som student fekk han fransk statsstipend og studerte romanske språk ved Sorbonne mellom 1945 og 1947. Romanske språk betyr her fransk, oksitansk, italiensk og rumensk.
Gjennom studiet av oksitansk fekk han god kompetanse i feltforsking og dialektologi. I 1956 tok han doktorgrad ved Universitetet i Oslo på ei avhandling med tittelen «Les phrases hypothétique en ancien occitan. Études syntaxique». Parallelt med det vitskaplege arbeidet sitt hadde han stilling som lektor i den høgare skolen, og frå 1953, mens han arbeidde med doktorgraden, fekk han stipend ved det relativt nyoppretta Universitetet i Bergen. Alt same året som han avla doktorgraden sin, blei han professor i Bergen, der han arbeidde til han gjekk av med pensjon.
Interne og eksterne verv
Henrichen hadde mange faglege, universitetspolitiske og eksterne verv. Han var dekan ved Det historisk-filosofiske fakultet mellom 1959 og 1961 og rektor ved universitetet frå 1972 til 1977. Vidare var han nestleiar for Noregs allmennvitskaplege forskingsråd frå 1966 til 1969, eitt av åra som fungerande leiar, og han var også medlem av Selskapet til Vitenskapens Fremme. I tillegg var han politisk aktiv og sat i kommunestyret i Åsane mellom 1964 og 1965.
Universitetspolitikar i ei viktig tid for Universitetet i Bergen
Henrichsen verka som dekan og rektor i ein tidsperiode da Universitetet i Bergen var prega av stor vekst. I boka På universitetets grunn. Nygårdshøydens arkitekturhistorie 1860-2000 omtaler forfattaren perioden mellom 1960 og 1975 som «Det store spranget». Studenttalet auka monaleg gjennom 1960- og 1970-talet, og det hadde store konsekvensar for alle dei høgare utdanningsinstitusjonene i landet. Utgangspunktet for Det historisk-filosofiske fakultet i Bergen var relativt svakt da utbygginga tok til å skyte fart på 1960-talet. Nye institutt blei etablerte. Fransk institutt blei utvida til Romansk institutt i og med at spansk og italiensk kom til. I denne perioden omfatta fakultetet også dei samfunnsvitskaplege faga som fanst ved universitetet.
Den store ekspansjonen kravde rimeligvis plass. I første omgang blei plassproblema løyste ved at universitetet overtok Sydneshaugen skole frå Bergen kommune, men det var ikkje nok. Det måtte byggjast nytt, og HF-bygget blei ferdigstilt i 1967. Samstundes er dette ei tid da stemmene til studentane og krava frå dei blei tydelegare og tydelegare. I heile denne perioden spelte Henrichsen ei sentral universitetspolitisk rolle.
På grunn av den store studenttilgangen melde det seg jamleg krav om å lukke dei humanistiske og samfunnsvitskaplege faga. Det protesterte studentane mot, og Henrichsen som rektor lova gong etter gong at det ikkje skulle skje. Han forsikra studentane om at Det akademiske kollegium var prinsipielt imot lukking. Trass i dette blei lova for Universitetet i Bergen endra i to omgonger, først i 1970 da lova opna for lukking, og så i 1975, da det blei lettare å lukke. Henrichsen sette djupare spor etter seg som lærar, dekan og rektor enn som forskar.
Tiden etter
Henrichsen var fagbyggjar og fagentreprenør. Det naut både Universitetet i Bergen og andre institusjonar godt av. Mellom anna var han leiar for komiteen som planla oppbygginga av språkfag og historie ved det nye Universitetet i Tromsø.
Etter rektortida si var Henrichsen, kunstinteressert som han var, leiar for utsmykkingsutvalget ved Universitetet i Bergen. Etter å ha gått av med pensjon verka han som hjelpelærer i fransk historie og kulturkunnskap, og han var verksam som opponent ved disputasar og i sakkyndige vurderingskomitear. I 1971 blei han slått til riddar av St. Olavs orden.
Les meir i Store norske leksikon
Litteratur:
- Steenstrup, Bjørn (red.) 1973: “Henrichsen, Arne-Johan” i Hvem er hvem? Oslo: Aschehoug.
- «Minneord», Bergens Tidende 14. mars 2005, v/rektor Kirsti Koch Christensen, universitetsdirektør Kåre Rommetveit, dekanus ved Det historisk-filosofiske fakultet Vigdis Songe-Møller og kollegaer ved Romansk institutt.
- Universitetet i Bergens historie, bd. I og II, Bergen 1996.
- Nordhagen, Per Jonas 2003: På universitetets grunn. Nygårdshøydens arkitekturhistorie 1860-2000. Universitetet i Bergen.
Kommentarar
Kommentarar til artikkelen blir synleg for alle. Ikkje skriv inn sensitive opplysningar, for eksempel helseopplysningar. Fagansvarleg eller redaktør svarar når dei kan. Det kan ta tid før du får svar.
Du må være logga inn for å kommentere.