Fuzuli

Som ung gjorde Fuzuli teneste ved Alis mausoleum i Najaf, som sjah Ismail restaurerte etter at han tok over makta i 1501. Det kan ha vore omtrent på denne tida at Fuzuli skreiv Beng u Bade, 'Dopen og vinen', som mange meiner samanliknar den osmanske sultanen Selim 1 med sjah Ismail, som på den tida låg i strid med kvarandre. Sjah Ismail er i så fall vinen og den som kjem best ut av samanlikninga, men diktet nemner ingen av herskarane direkte.

Fuzuli budde og arbeidde tidvis også i Bagdad og Karbala. Etter at området i 1534 fall inn under den osmanske trona, vart Fuzuli verande i landet. Han skreiv hyllingsdikt til guvernørane i Bagdad og sende dikt til sultan Süleyman den store. Ofte klagar Fuzuli over manglande merksemd og den elendige situasjonen for diktarar i samtida. Dette er blitt tolka som eit utslag av at han sjølv aldri vart patronisert, men heng også saman med det sterke historiske medvitet hans. Sjølv om han etter den osmanske maktovertakinga let vere med dei innleiande ovasjonane til Ali som fanst med i Beng u Bade, ber også diktinga hans frå tida under det osmanske sunnistyret preg av sjiittisk lære og mystikk.

Fuzuli er mest kjent for sin azerbajdsjansk-tyrkiske versjon av versromansen Lajla og Madsjnun, eit verk som er blitt tolka som ei forteljing om korleis mennesket (Madsjnun) vert dratt mot den guddommelege venleiken (Lajla). Diktverket byggjer på Nizami Ganjawis persiske versjon frå 1192, og Fuzulis azerbajdsjansk-tyrkiske versjon er blitt omsett til engelsk av Sofi Huri.