arvesynd

Arvesynd er den synda som alle menneske ifølgje kristen tru er fødde med. Arvesynd består både av skuld som blir arva, og av den syndige tendensen og manglande gudsfrykta som bur i mennesket. På engelsk bruker ein nemninga original sin («ursynd» eller opphavssynd). Arvesynda inneber at menneske ikkje først blir ein syndar gjennom å utføre ei syndig handling, men at det syndar fordi det som person allereie er syndig.

Læra om arvesynd er eit uttrykk for menneskeslekta si solidaritet i synd. Ho er skissert av Paulus (Romarbrevet kapittel 5, vers 12–19) og vidare utvikla av kyrkjefedrane frå oldtida som bakgrunn for den kristne frelselæra og grunngivinga for barnedåpen. At synda har herredømme, gjer seg gjeldande hos den enkelte ved at viljen er bunden til det vonde (Romarbrevet kapittel 7, vers 19). Arvesynda blei vanlegvis rekna som ei følgje av eit historisk syndefall av Adam, stamfar til menneskeslekta (Første Mosebok, kapittel 3). Nyare teologar søkjer ofte å behalde teorien utan den historiske grunngivinga.

Alle kristne kyrkjesamfunn er samde om å hevde at arvesynda er verkeleg, men dei har ulike syn på kva vesen og rekkjevidd arvesynda har. Ifølgje katolisismen representerer arvesynda ein defekt ved mennesket. I lutherdommen dreier arvesynda seg om at mennesket sitt forhold til Gud er heilt endra som følgje av syndefallet. Den lutherske læra finst i Den augsburgske konfesjon, artikkel 2, og i Melanchthons apologi, ad artikkel 2. I den ortodokse kyrkja blir arvesynda i mindre grad framheva. I staden for «arvesynd» kan ein tale om «arvevonde» for å uttrykkje vilkåra til mennesket.