EØS-arbeidstakarlova

Dei forordningane som med denne lova er gjort til norsk rett, regulerer den frie rørsle av arbeidstakarar innanfor EU og EØS. Dei innfører også tiltak og reglar for å førebyggje at arbeidstakarar blir forskjellsbehandla på grunn av nasjonaliteten sin. Lova inneheld ingen eigne reglar om den frie rørsle av arbeidstakarar, men slår fast i § 1 at forordningane gjeld som norsk lov. Denne lovteknikken kallast inkorporasjon, til forskjell fra transformasjon.

Det går fram av lova at det gjeld nokre tilpassingar som følgjer av Vedlegg V, protokoll 1 til avtalen og «avtalen elles».

Noreg er forplikta etter EØS-avtalen artikkel 7 til å gjere forordningar som blir tatt inn i avtalen etter at avtalen trådte i kraft, til ein del av norsk rett. Den første EØS-arbeidstakarlova av 27. november 1992 nr. 112 (i kraft 1. januar 1994 samtidig med EØS-avtalen) blei vedteke for å oppfylle denne forpliktinga. Dei forordningane som då galdt, blei tatt inn i EØS-avtalens vedlegg V, som trådde i kraft 1. januar 1994 saman med EØS-avtalen for øvrig.

Den noverande lova blei til fordi den første lova var ei implementering av eldre EU-forordningar og direktiv. Desse blei frå EU si side i 2011 erstatta av forordning (EU) 492/2011. Det var då naudsynt med ei oppdatering i tråd med dette, og regjeringa valde då å gjere framlegg om ei ny lov i staden for å endre den gamle. Då den noverande lova blei sett i kraft 14. desember 2012, blei dermed lova av 27. november 1992 oppheva.

Etter at forordning 492/2011 blei endra med forordning 2016/589 om blant anna eit europeisk nettverk for arbeidsformidling, blei det gjort tilsvarande endringar i den norske lova. Dette skjedde ikkje før i 2020.

• EU
• EØS-avtalen
• internasjonal rett
• forordning
• arbeidsrett

• Lovdata: EØS-arbeidstakarlova