Fernando Lugo

Fernando Lugo er ein tidlegare katolsk biskop som var president i Paraguay frå 2008 til 2012.

Lugo vann presidentvalet 20. april 2008 som kandidat for sentrum-venstresida Alianza Patriótica para el Cambio (APC), og blei sverga inn som president 18. august same år. Lugo sine viktigaste løfter under valkampen var kampen mot fattigdom og korrupsjon, i tillegg til å arbeide for ein omfattande landreform og urfolk sine rettar.

I regjeringsperioden sin møtte Lugo store utfordringar i å innfri valløfta sine. Regjeringa hans hadde ikkje fleirtal i kongressen. Sentrum-venstresida hadde berre 2 av 45 representantar i senatet. Dette avgrensa presidenten si handlekraft. Rykter om indre splid i sentrum-venstre-alliansen skapte også politisk ustabilitet i perioden.

Endringar Lugo fekk gjennomslag for var etableringa av eit råd for landbruksreformar, nedbremsing av privatisering av land, og iverksetting av tiltak for offentleg helse. Han innførte omfattande endringar i miljø- og urfolkspolitikk, og reforhandla også energiavtalen mellom Brasil og Paraguay vedrørande vannkraftverket ITAIPÚ, som blei underteikna i 2009.

Samtidig tok Lugo si regjering opp kampen mot den utstrakte korrupsjonen i den paraguayanske administrasjonen. Fleire korrupsjonssaker blei avdekket under presidenttida hans. Lugo blei på same tid også sjølv anklaga for korrupsjon, på bakgrunn av å ha distribuert sentrale stillingar til vener og familiemedlemmar.

Den 22. juni 2012 blei Lugo avsett som president, etter først å ha blitt stilt for riksrett. Nasjonalforsamlinga si avgjersle om å avsette Lugo har i etterkant vore svært omstridt internasjonalt. Avsettinga blei motteke med kraftig kritikk i resten av Latin-Amerika – kor fleire land nekta å anerkjenne landets nye president Federico Franco (Lugo sin tidlegare visepresident). Reaksjonane kom som følge av gangen i avsettingsprosessen, som mange meiner gjekk altfor raskt og utan at presidenten fekk moglegheit til å forberede sitt eige forsvar. Lugo sjølv hevda at han blei tvunge til å gå av gjennom det han kalte eit parlamentarisk kupp framstilt som ein lovleg prosess.