tigrinsk

Som andre etiosemittiske språk har tigrinske setningar normalt verbalet til slutt, subjektet fremst og andre ledd mellom desse. Det er vanleg å kalle språk med ei slik leddstilling (rekkjefølgje på setningsledda) for SOV-språk, der S = subjekt, O = objekt og V = verbal.

Her er eit eksempel, som tyder 'mannen pløygde åkrar':

Leddstillinga SOV finn ein også i andre språk i Etiopia og Eritrea, mellom anna i dei kusjittiske og omotiske språka, men denne leddstillinga skil dei etiosemittiske språka frå andre semittiske språk, til dømes arabisk, hebraisk og arameisk, der den vanlege leddstillinga er VSO.

I nomenfrasen står hovudet (kjernen) sist, med alle adledd føre seg. Subjektet i እቱ ሰብኣይ ʔɨtu sɐbʔaj 'mannen' i setninga over er eit eksempel. Adleddet er እቱ ʔɨtu, eit bunde (bestemt) determinativ, og hovudet er substantivet ሰብኣይ sɐbʔaj 'mann'. Også relativsetningar står føre hovudet, som i denne nomenfrasen, som tyder 'mannen som drap ei løve':

Det bundne determinativet እቱ ʔɨtu er eit adledd til ሰብ sɐb 'mann'. Verbet i ei relativsetning har prefikset ዝ zɨ-.

Substantivet i tigrinsk har to genus (grammatiske kjønn), hankjønn (maskulinum) og hokjønn (femininum), og genuset viser seg gjennom kongruens (samsvarsbøying) hos mellom anna determinativ, demonstrativ, adjektiv og verb. Det bundne (bestemte) determinativet እቱ ʔɨtu i eksempla ovanfor har maskulin form. Den feminine forma er እታ ʔɨta:

• maskulinum: እቱ ኣንበሳ ʔɨtu anbɐsa 'hannløva'
• femininum: እታ ዋዕሮ ʔɨta waʕro 'holøva, løvinna'

Substantivet er bøygt i tal (numerus), med eit skilje mellom eintal (singularis) og fleirtal (pluralis). Som i andre semittiske språk blir fleirtalsforma danna på to måtar, anten med eit suffiks (ekstern fleirtal) eller med endringar av sjølve stamma (intern eller broten fleirtal). Her er to eksempel:

• ekstern fleirtal, med suffikset -at
  • eintal: ሰብ sɐb 'mann'
  • fleirtal ሰባት sɐbat 'menn'
• intern fleirtal, med stammeendring
• eintal: ወርሒ wɐrħi 'månad'
• fleirtal: ኣዋርሕ ʔawarɨħ 'månader'

Mellom dei infinitte verbformene finst infinitiv og aktivt og passivt partisipp.

Finitte verb, som alle er bøygde i person, tal og genus, har to modus, indikativ og imperativ. Mange grammatikkar kallar imperativformer i 1. og 3. person for jussiv. Indikativformene blir bøygde i to aspekt, perfektiv og imperfektiv.

I tillegg finst det finitte former som nokre grammatikkar kallar gerund eller gerundiv, som blir brukt med tydinga perfektum når det står som hovudverb, medan det i kombinasjon med eit følgjande perfektivt eller imperfektivt uttrykkjer ei handling som går føre eller er samtidig med det følgjande verbet.