Signe

• Signe er ei heltinne i Saxos tragiske kjærleikshistorie om Hagbard og Signe. Dette stoffet ligg også til grunn for tragedien «Hagbard og Signe» (1815) av Adam Oehlenschläger. Også den norske folkevisa «Bendik og Årolilja» tek opp dette emnet.
• Signe i «Det store spelet» (1934) og i «Kvinnor ropar heim» (1935) av Tarjei Vesaas.

Eit utval personar med namnet Signe, og som er omtalt i Store norske leksikon:

• Signe Scheel (1860–1942)
• Signe Lund (1868–1950)
• Signe Heide Steen (1881–1959)
• Signe Lindeman (1895–1974)
• Signe Hofgaard (1901–1998)
• Ella Signe Hval (1904–1994)
• Signe Marie Stray Ryssdal (1924–2019)
• Signe Howell (1942)
• Liv Signe Navarsete (1958)
• Signe Brudeset (1967)

Signe er eit namn som høyrer til den nordiske namnerenessansen. Det har bakgrunn i dansk nasjonalromantisk dikting – jamfør Oehlenschlägers dikt «Hagbarth og Signe» (1815). Som andre renessansenamn fekk Signe eit oppsving i siste halvdel av 1800-talet. Det var på topp i perioden 1900–1904. Signe og det danske Alvilde skil seg lydleg ut frå andre renessansenamn ved at det endar på -e. Andre renessansenamn held på endingsvokalen -a frå norrønt, til dømes Inga, Gyda og Åsta. Hovudtyngda av dei tostava namna på -e hadde toppfasen sin innanfor perioden 1955–1999, og dette er mykje seinare enn toppfasen for Signe (1900–1904).

Signe var mest brukt i Kristiania og Telemark.